نشانک چوبی ساده | نشانگرکتاب

آقاجونت هروقت با رفقاش می‌رفت طرفای خیابون انقلاب دست خالی برنمی‌گشت. 

‎رفیق چند ساله‌ش صاحب يكى از همون كتابفروشى‌های راسته‌ی انقلاب بود. ‎على آقا هر وقت می‌رفت یه کتاب برام می‌آورد. ‎هنوز چشمم خوب مى‌دید.

‎علی آقا مى‌گفت تو این دنیای دور از کتاب و کتابخوان باید چراغ این مغازه‌ها روشن بمونه.

‎مادربزرگ آه كوتاهى كشيد و ادامه داد: ‎« ديشب خانم پرستار ديرش شده بود. ‎حواسمون رفت پىِ این داستان كه ناغافل ديدیم شب شده. ‎مینو خانم باعجله کتاب‌ و بست و راهی شد. ‎امروز مرخصی داره و منم هرچی گشتم چشمم یاری نکرد آخرين صفحه‌رو پیدا کنم. » 

‎به دستهای پر از مهر مادربزرگ نگاه مى‌کردم که کتابش را مثل ارزشمندترین موجود دنیا در خود جای داده بود. 

‎